Wiosenny dzień w dużym mieście. W kuchni unosi się zapach smażonej cebuli i świeżych ziół, w powietrzu panuje lekki pośpiech — ktoś przygotowuje kolację, a ktoś inny nagrywa to na kamerę.
Tak wyglądało życie Tomasza Jakubiaka, kiedy był wśród nas: szef kuchni, prowadzący telewizyjny program, mężczyzna, który potrafił zmienić kuchnię w miejsce radości i inspiracji.
Ale za uśmiechem i kamerami kryła się historia, która miała jasne i ciemne strony.
Tomasz urodził się 21 czerwca 1983 roku. Od dzieciństwa wiedział, że kuchnia to nie tylko miejsce do przygotowywania jedzenia. To twórczość, eksperyment, komunikacja i emocje, które pozostają w sercu.
Już jako mały chłopiec marzył nie tylko o potrawach, ale o tym, by poprzez kulinaria opowiadać historie, odkrywać Polskę, pokazywać jej tradycje i kulturę.
Jego droga w telewizji zaczęła się od małych programów, ale szybko stał się rozpoznawalny.
„Jakubiak rozgryza Polskę”, „Jakubiak w sezon”, „Jakubiak lokalnie” — to nie były zwykłe programy kulinarne, lecz prawdziwe podróże, spotkania z ludźmi, doświadczenie życia.
Później został jurorem popularnych programów MasterChef Poland i MasterChef Junior.
W każdym z nich zostawiał cząstkę siebie — szczery uśmiech, wskazówki, humor i wielką miłość do kulinariów.
Ale życie, jak wiadomo, bywa nieprzewidywalne. Kiedy wszystko wydawało się na fali wznoszącej, gdy kuchnia była jego królestwem, los przygotował próbę.
W 2024 roku dowiedział się, że ma rzadką formę raka kości. Leczenie wymagało siły, wiary i podróży — od Izraela po Ateny.
Walczył, marzył, miał nadzieję na jeszcze jedną szansę. Jednak 30 kwietnia 2025 roku Tomasza już nie było.
Jego rodzina opublikowała wzruszające oświadczenie, w którym wyraziła niewyobrażalną stratę: pustkę, której nie da się opisać słowami.
Mimo wszystko jego życie nie ograniczało się tylko do kamer i kuchni. Za sceną był mąż, ojciec i przyjaciel.
Jego żona stała przy nim w najtrudniejszych momentach, a dzieci, rodzina i przyjaciele wspierali go na każdym kroku.
Budowali życie razem — nie tylko w gastronomii i telewizji, ale w prostych chwilach: rodzinne śniadanie, wieczorne spacery, śmiech i plany na jutro.
A potem nastała pustka. Minęło pół roku od jego odejścia, a żona opublikowała emocjonalny post, który pozwolił zajrzeć w jej obecne życie.
„6 miesięcy. Tyle Cię z nami nie ma. Wyruszyłeś w swoją podróż i chociaż obiecałeś, że spotkamy się kiedyś, tam w kosmosie, to nie potrafię nie tęsknić. Każdego dnia. Wierzę, że patrzysz na mnie i na Bąbla z góry. To daje mi siłę. Aby wstać, uśmiechnąć się i co rano ruszyć w poszukiwaniu radości życia. Byłbyś zadowolony – udaje się coraz częściej”
Były w nim łzy, pamięć, miłość i odwaga, by iść dalej, gdy osoba, która była obok, już nie ma.
„I chociaż wiem, że żałoba nie ma terminu ważności, to moje życie i naszego synka jest TU. Z Tobą na górze, ze wspomnieniami i naszą bezgraniczną miłością”.
Teraz nie jest tylko żoną szefa kuchni i prowadzącego telewizyjnego — jest kobietą, która kontynuuje życie i niesie pamięć o nim, nawet gdy serce wciąż boli.
Wyobraźmy sobie kuchnię w dużym mieście: otwarte okno, aromat smażonego jedzenia, hałas ulicy za ścianami.
Tam jest Tomasz, dodaje szczyptę soli, żartuje, pomaga. Potem szpitalny korytarz, białe fartuchy, niepokój, ale wciąż nadzieja.
I jeszcze jedna scena: wieczorny dom bez niego, żona na balkonie, telefon z jego zdjęciem, cicho dziękuje, cicho tęskni, cicho stara się iść dalej.
Jego historia to nie tylko historia kucharza i telewizyjnej gwiazdy. To opowieść o człowieku, który przeżył życie szczerze, z pasją, z miłością do ludzi i kuchni.
I nawet gdy go już nie ma, pozostają przepisy, programy, uśmiechy, pamięć i inspiracja dla tych, którzy go kochali.