Marek Frąckowiak był jednym z tych aktorów, których obecność na ekranie miała w sobie coś prawdziwego, ludzkiego, niewymuszonego.
Urodził się 16 sierpnia 1950 roku w Łodzi, mieście, które w tamtych czasach tętniło życiem artystycznym, ale też miało w sobie surowość przemysłowego krajobrazu.
Już jako młody chłopak czuł, że jego miejsce jest na scenie — nie dlatego, że marzył o sławie, ale dlatego, że teatr dawał mu wolność.
Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi w 1974 roku rozpoczął karierę, która szybko nabrała tempa.
Grał w teatrach w Łodzi, Warszawie, we Wrocławiu, a później jego twarz stała się rozpoznawalna w całym kraju dzięki telewizji.
Publiczność pokochała go za role w serialach takich jak „Alternatywy 4”, „Zmiennicy”, „Plebania” czy „Barwy szczęścia”.
Potrafił wcielać się zarówno w ludzi twardych, jak i wrażliwych — i zawsze robił to z ogromną autentycznością.
Był aktorem charakterystycznym, ale nigdy nie przerysowanym. Miał w sobie spokój człowieka, który zna życie i potrafi je zrozumieć.
W życiu prywatnym Marek Frąckowiak był człowiekiem ciepłym, serdecznym, oddanym rodzinie. Jego żoną była aktorka Ewa Ziętek — kobieta, którą poznał w pracy, a która stała się jego największym oparciem.
Ich miłość nie była łatwa — oboje aktorzy, oboje w ruchu, na planach, w teatrach, z bagażem emocji i obowiązków. A jednak tworzyli dom, w którym było miejsce na śmiech, rozmowy do późna i wzajemne zrozumienie.
Ewa zawsze powtarzała, że Marek był człowiekiem, który nie znosił udawania. Był prawdziwy — w życiu tak samo jak na scenie.
Pod koniec życia los nie był dla niego łaskawy. Zdiagnozowano u niego chorobę nowotworową, z którą walczył do końca z godnością i siłą, jakiej wielu mogłoby mu pozazdrościć.
Mimo cierpienia, nie tracił poczucia humoru ani chęci do życia. Wciąż pojawiał się na planie, dopóki zdrowie mu pozwalało, i cieszył się każdym dniem.
Gdy w październiku 2017 roku odszedł, miał 67 lat. Zmarł nagle, a jego żona nie zdążyła się z nim pożegnać.
To była dla niej ogromna rana, o której mówiła później z łzami w oczach — że po tylu latach wspólnego życia los nie pozwolił im wypowiedzieć ostatnich słów.
Dziś wspomina się go jako aktora z krwi i kości, który nie potrzebował wielkich gestów, by wzruszać. Jego role zostają w pamięci — czasem zabawne, czasem gorzkie, zawsze prawdziwe.
Ale ci, którzy go znali, wiedzą, że za tym ekranowym blaskiem krył się człowiek niezwykle skromny, który najbardziej cenił zwykłe chwile: wspólny spacer, rozmowę, zapach porannej kawy.
Życie Marka Frąckowiaka było jak dobra sztuka teatralna — pełne emocji, światła i cienia, śmiechu i łez. Odszedł za wcześnie, ale zostawił po sobie coś więcej niż tylko filmowe kadry.
Zostawił wspomnienie o człowieku, który potrafił być sobą, nawet gdy świat wymagał maski. I może właśnie dlatego jego historia wciąż porusza — bo przypomina, że w życiu, tak jak w teatrze, najważniejsze jest być prawdziwym.